Nieuwsbrief Het winterkoninkje Winter 2009
Op 31-01-2007 werd Het Winterkoninkje officieel geopend. Ik herinner me nog goed de spanning, de emoties en de ontzettende bijzondere en lieve reacties die uit verschillende hoeken via mijn beeldscherm op mijn netvlies belandden.
Vele bestellingen volgden. Bij de meeste bestellingen hoorde een droevig verhaal. Ouders, broers en zusjes, grootouders, familieleden, vrienden groot en klein en alle andere betrokkenen bij dit verhaal zochten bij mij in de winkel wat uit voor hun kleine ster. Dan begint voor mij dat sterretje ook een plek te krijgen en probeer ik met al mijn inlevingsvermogen de bestelling zo precies en zo mooi mogelijk in te pakken.
De ene keer met verse bloemetjes, dan weer met mooi kant en vervolgens fiets ik met het pakket naar het postkantoor. Het liefst zou ik het persoonlijk komen overhandigen, maar ja!
Dat maakt het werk voor mij ook zo bijzonder doordat ik via mijn geschenken en mijn eigen persoon jullie allen mag steunen.
Ik zal meer aanwezig zijn op de beurzen, troostdagen die o zo belangrijk zijn, maar nog steeds een taboe met zich meedragen. Dat taboe wil ik graag verkleinen en diverse keren heb ik mijn koffertjes daarom ook ingepakt om een bijdrage te leveren meer openheid te creëren als het gaat over bijvoorbeeld een gesprek over de dood. Wat is er tegenwoordig allemaal mogelijk als het leven hier op de aarde niet meer kan bestaan? Nog steeds weten een heleboel mensen niet dat wij zelf ook het een en ander kunnen bepalen tijdens een afscheidsplechtigheid!
Ik wil een lezing gaan houden voor kinderdagverblijven en scholen waarbij rouwverwerking het thema is. Kortom, er is genoeg te doen!
Daarnaast ga ik bepakt en bezakt met mijn koffers door heel Nederland om diverse voorstellingen van theater ‘t Sterretje te spelen.
Met een aantal van jullie is een vriendschap ontstaan die mede zorgt dat ik dit werk kan blijven doen. Anca, Constance, Gijsje en Rob staan altijd voor mij klaar en denken met me mee en betekenen hierdoor ook echt veel voor mij
Ook zijn er nog Antroposofie en kind, Carrabas en Silvester waar ik vaak met mijn koffer naar toe mag reizen.
Naast al deze ontwikkelingen werd mijn lijstje met nieuwe ideeën groter en groter.
Zo gebeurde het dat ik tijdens mijn vakantie in Zwitserland al wandelend besloot mijn nieuwste idee uit te werken. Door de vele “cadeautjes” die ik eigenlijk onderweg steeds tegenkwam, raakte ik behoorlijk enthousiast om mijn deadline van 31-1-2009 te halen. Mijn tweejarig bestaan wordt dan ook bekroond met het boekje: Onderweg.
Mijn idee bestond uit het maken van een fotoboek waarin vooral mijn doel was vaak onderweg te zijn. Nu is dit niet zo heel moeilijk, want doordeweeks fiets ik enorm veel om Joek en Vliertje naar school te brengen en daarnaast houd ik van kleins af aan van rode wangen, frisse poldergeuren en mijn benen eens flink in beweging zetten. Hoewel ik daardoor vroeg onder de dekens moet, wil ik soms voor het slapen gaan nog even fietsend de avondgeur inademen. Je komt dan ook van alles tegen en dat heeft weer inspiratie gegeven voor mijn boek. Daarnaast is het aanschaffen van een tuinhuis met een lap moestuin ook niet iets waar je geen indrukken van opdoet.
Ik ben nooit bewust op zoek gegaan en had ook vaak mijn camera niet bij me wanneer ik juist datgene zag wat me ontroerde, kracht gaf en me zo mooi leek voor mijn project. Toch kreeg ik genoeg geschenken en hielp de natuur me. Ook de kinderen deden dat zonder dat ze het zelf in de gaten hadden.
Terugkomende evenementen zijn de verjaardagsfeestjes die ik geef in verteltheater Silvester te Leiden. Het is mogelijk verschillende voorstellingen op dit feestje te geven en die kunnen naar wens ingevuld worden! Een aanvraag voor een kinderfeestje moet een paar weken van tevoren worden ingediend. Dat kan telefonisch of per e-mail. Misschien een leuk idee om elkaar eens te ontmoeten op het knusse zoldertje waar ik erg graag speel!
Dan wil ik deze nieuwsbrief eindigen met de mededeling dat aankomend seizoen het nieuwe programma van theater ‘t Sterretje uitgebreid is met een aantal nieuwe voorstellingen waar ik trots op ben.
Het huisje dat verhuisde
Een huisje staat ver van de stad en ziet om zich heen de seizoenen, de hemel, de zon en de maan en de sterren. Maar geleidelijk aan verandert het landschap, de drukte neemt toe en op een dag staat het huisje midden in de stad. Van de seizoenen, van de zon, de maan en de sterren is bijna niets meer te zien.
Gelukkig verschijnt er op een dag een meisje dat zich afvraagt of het huisje niet verhuisd kan worden
Een huisje staat ver van de stad en ziet om zich heen de seizoenen, de hemel, de zon en de maan en de sterren. Maar geleidelijk aan verandert het landschap, de drukte neemt toe en op een dag staat het huisje midden in de stad. Van de seizoenen, van de zon, de maan en de sterren is bijna niets meer te zien.
Gelukkig verschijnt er op een dag een meisje dat zich afvraagt of het huisje niet verhuisd kan worden
Lang geleden leefden er eens een oud vrouwtje en een oud mannetje. Ze woonden met z'n tweeën in een heel oud huisje. Kinderen hadden ze niet en daarom maakte het oude vrouwtje op een goede dag een mannetje van koek. Ze gaf hem een jasje van chocola en knopen van nootmuskaat; hij kreeg ogen van lekkere, dikke krenten en een mond van rose suikergoed en zijn vrolijke hoedje was gemaakt van oranje kandij.
Als nieuw project de voorstelling:
Finding neverland die gespeeld gaat worden op allerlei begraafplaatsen door heel Nederland. Het wordt een voorstelling waarbij ik de toeschouwer meeneem in de magie van het geloven in je eigen fantasie zodat er een wereld ontstaat waarin alles mogelijk is. Daarnaast is de voorstelling bedoeld om kinderen te laten zien dat een begraafplaats niet alleen maar eng is, maar dat er vaak verschrikkelijk mooie plekjes zijn waardoor je even in een andere wereld kan zijn. Tussen de vaak prachtige bomen en mooie vogels kan de rouwverwerking een natuurlijke plaats krijgen.
Deze voorstelling kan zowel met regen als met zonneschijn doorgaan!
Met warme groet,
Lin Klaassen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten